Buddyjska krytyka idei Iśwary - stwórcy i władcy świata.

hłe,hłe

Warna (bułg. Варна) – miasto w Bułgarii, port nad Morzem Czarnym. Ma 335 tys. mieszkańców (2006).

Na miejscu wcześniejszej osady powstała około 580 p.n.e. grecka kolonia Odessos. Miasto było potem częścią Imperium Rzymskiego, a następnie Bizancjum.

W VII wieku miasto zniszczone przez Słowian lub Awarów. Słowianie założyli nowe miasto w okolicach starego, nazywając je Warna.

kto nie wierzy, niech sprawdzi

Dziewczyna to zdrobnienie od wyrazu dziewka ....Słowo znane we wszystkich językach słowiańskich. Prasłowiańskie děvъka jest derywatem od wyrazu děva, pierwotnie oznaczającego niemowlę płci żeńskiej, urzeczownikowionego kontynuantu (??!) praindoeuropejskiego imiesłowu *doiwā 'ssąca'.[2].

A tak pierdolą poganie w wiki i stręczą nam tu hinduizm, buddyzm i krisznizm- nic nie powiedzą o etymologii.

Deva to anioł, bóstwo, bóg jako istota mieszkająca w niebiosach a lepiej niebianin. A przecież istnieje dziewięć stopni ewolucyjnego rozwoju bogów, bytów anielskich związanych z najwyższą istotą. Siddha osiągnął boskość jedynie połowicznie i nie może mówić o sobie, że jest bogiem czy aniołem, chociaż boskość jako stan bytu zna w znacząco wielkim stopniu. Deva to niebiańska światłość, anielskie jaśnienie, a samo pojęcie składa się z pierwiastka „Da”, oznaczającego wzrost i rozwój, co pokazuje, czym rdzennie zajmuje się boska, anielska istota oraz z pierwiastka „Eva”, który wskazuje na totalne życie w Jednym, pochłonięcie Jedyną Najwyższą Istotą. „Da” jako rdzeń pojęcia „dana” oznacza dawanie, oddanie, poświęcenie, zaś pojęcie „dama” oznacza wielką siłę woli i kontrolę swoich myśli. Dźwięk „E” pokazuje wielkie współczucie i siłę tęsknego dążenia, a dźwięk „Va” oddaje naturę i właściwości czystej wody, której tajemnice odsłania nauka. Deva to istota pełna oddania i poświęcenia, pochłonięta służbą dla jedynej najwyższej istoty, a naturą pracy anielskiego bytu jest przykład użyteczności czystej wody, która gasi pragnienie stworzeń, wiernie przenosi strukturalne informacje, a nawet jest podstawą życia. Eva to jedność przez współodczuwanie, zjednoczenie przez wspólną wrażliwość i naturę otwartą, która doskonale zachowuje prawdziwie boską wiedzę.

@circ

Obiecałaś nie przeklinać. Słabość!

@circ

dziewierz, dziewiorek, przestarzała (w XVI w. jeszcze powszechna) nazwa ‘brata mężowego’, dziś pożyczką, szwagrem, zastąpiona. Prasłowo; cerk. dewer’, rus. czes. dieicier, dewerz ; litew. dieweris,

ind. dewar-, grec. dair z «daiwer, łac. lewir (stąd lewirat starozakonny), dawne niem. zeichur.

Jest też WARuna Dewa

http://himalaya-wiki.org/index.php?title=Waruna

Co te matoły zrobiły ze starożytną piękną słowiańszczyzną?

Smiechu warte.

2012-01-05 21:59:39, Administrator, administracyjna blokada komentarza: brak informacji

@circ

72% słowiańskiego typu R1a1a wśród braminów!!

Sławne szlacheckie rody szkockie (a wiec szefostwo Wikingow - którzy w średniowieczu zdominowali arystokrację szkocką) tj McDonald, McDuoglas i inni posiadają haplogrupę R1a1a,

Dewar (Jore) - szkocki ród wywodzący się z doliny Strath Fillan, w hrabstwie Perth w środkowej Szkocji, osiadły głównie w okolicach Edynburga. Od 1428 r. gałąź Dewar Coigerachs jest oficjalnym dziedzicznym opiekunem Pastorału św.Fillana, relikwii jednego z patronów Szkocji, opata Strath Fillan z VIII w. Obecnie relikwia ta znajduje się jako depozyt w Museum of Scotland, w Edynburgu.

Zaliczani niekiedy do klanów MacNab lub Menzies, stanowią raczej osobną rodzinę, której neutralność w waśniach klanowych była ogólnie szanowana, ze względu na święte dziedzictwo. Prawdopodobnie ród, podobnie jak klany MacNab i MacGregor, wywodzi się od dziedzicznych opatów Strath Fillan z IX/X w. Obecnie znani również z produkcji blend whisky, pod nazwą "Dewar". John Dewar, producent whisky został w 1917 zaszczycony tytułem barona Forteviot of Dupplin.

Z tej rodziny pochodził Arthur Dewar, Lord Dewar (1860 – 1917) , szkocki polityk i prawnik.

No, prawda nie da sie ukryć- wszyscy najlepsi są Polakami, nawet bracia poganie, choć to głąby.

''Jednak najnowsze badania wskazują, że Słowianie byli w Europie na długo przed narodzinami Chrystusa. Jest to wiadomość bardzo niewygodna dla zwolenników allochtonicznej teorii wyjątkowo mocno lansowanej przez niemieckich historyków i ich polskich filogermańskich zwolenników. Z badań wynika wręcz że Słowianie żyli na terenie dzisiejszych Niemiec dużow cześniej niż Germanie:

"(...) Rozwój europejskiej POPULACJI R1a1a i R1a1a7 (podgrupa polska, zachodniosłowiańska). SŁOWIANIE

Równie stare jak na Ukrainie i Rosji, bo z około 2700 lat p.n.e. korzenie plemion R1a1a (M17) znajduje sie na terenie Niemiec, a więc jest tam daleko wcześniejsze niż geneza Germanów, zwłaszcza tam, gdzie dziś nadal żyje skondensowane osadnictwo także słowiańskiej hg R1a1a7 Serbołużyczan (choć zwykło się je datować dopiero na wiek VII po Chr.). Potwierdza to np. niedawne, dokonane w 2005 r., odkrycie cmentarzyska kilkunastu zmarłych, a wśród nich trzech męskich osób z hg R1a1a w Eulau, 40 km za Lipskiem nad rzeką Soławą (niem. Saale) w dorzeczy Łaby w Saksonii. Owe groby ofiar jakiejś starożytnej przemocy pochodzą z około 2600 lat p.n.e i wyróżniają się świadectwami bogatej kultury życia rodzinnego i małżeństwa egzogamicznego. Plemię to prezentowało kulturowe środowisko tzw. ceramiki sznurowej, kojarzonej powszechnie z Indo-Europejczykami. Wśród ludności niemieckiej do dziś około 10% wykazuje haplogrupę R1a1, których wspólny przodek żył tam już około 2700 lat p.n.e.

Także w populacji indyjskich Ariów, liczącej dziś około 100 milionów ludzi z haplotypem słowiańskim R1a1a (16% społeczeństwa Indii), powstały nowe, daleko idące modyfikacje językowe prasłowiańsko-praindoirańskie. W tym języku, zwanym sanskrytem wedyjskim, ułożono przed trzema tysiącami lat w Pendżabie święte hymny Rygwedy, wzywające bogów do udzielenia pomocy wojowniczym Ariom w walce z lokalnymi wrogami (zapewne plemionami drawidyjskimi). W tych tekstach, wiernie przekazywanych ustnie od tysiącleci do czasu ich spisania około XIV w. po Chr., wyczuwa się reminiscencję dokonanego przez Ariów podboju. Populacja R1a1a w Indiach była najprawdopodobniej twórcą także systemu kastowego; w najwyższej kaście, wśród braminów, występują oni do około 72%!

Całość;

http://www.upadeknarodu.cba.pl/etnogen-slowian.html

@space

//Słabość!//

Pomódl sie za mnie.

Ty jesteś silny, to sie módl, a ja będę z mieczem latać.

@circ

Jak jesteś taka au courant z historią języka to powiedz , jaki stopień powinowactwa oznacza staropolskie słowo "jątrew" (było w użyciu jeszcze w XVIII. w.).

:-)

Ta tygrysica to też pewnie Słowianka :-))

Bo któż inny mógłby zaśpiewać ten "evergreen" z takim temperamentem i humorem ?

http://www.youtube.com/watch?v=kP5skLAkMKg&list=FLuXZ5YdYDOIQUertFMc8oyw&index=15&feature=plpp_video

Czyżby język sprzed biblijnego pomieszania.

Był nasz?

Strach się bać.

Chociaż, z drugiej strony, Polacy autentycznymi strażnikami pradawnego dziedzictwa..

Istny Sienkiewicz. Serce rośnie

(nawiasem, gdzieś widziałem techno- interpretację biblijnej wieży Babel, jako gigantycznej kosmicznej windy, wspólnego dzieła starożytnych, zniszczonej przez ruchy tektoniczne :)

@circ

"Słowianie dali początek wszystkim cywilizacjom"

ciekawa myśl! mistycznie rozbierał ją kiedyś Krasiński, choć ograniczył się do dziejów Europy:

"Polska poczęta w łonie Słowiańszczyzny i z niego urodzona na świat dziejów ludzkich. Jej stosunek do całej ludzkości ściśle spojon z jej stanowiskiem śród ludów słowiańskich. Naszym zdaniem ona najdobitniejszą wyobrazicielką losu im wszystkim wspólnego, ona ich dążeń zbiorowych najwyższym duchowym wykwitem. W niej te ludy mają świadomość swoją, w niej i przez nią obcują z człowieczeństwem i całą przyszłością. Na dowiedzenie tego twierdzenia trza nam wprzódy należycie ocenić, na czym zależy historyczna Słowian osobistość - porównajmy więc ich z tymi dwoma drugimi szczepami: romańskim i germańskim, które wraz z nimi od wieków ląd europejski dzierżą.

Plemię romańskie, złożone z Włochów, Hiszpanów, Francuzów, a któremu ci ostatni przewodniczą, przechowało najwięcej podań ze starożytnego świata, jako też język łacińskiemu najbliższy. Ślad w nim pogańskiego hartu i pogańskiej praktyczności. Zawsze i wszędzie bardziej zewnętrznego, dotykalnego kształtu niż nieujętej, wewnętrznej treści chciwe. To plemię szczególnie sięga celów doczesnych, w których żywioł świecki w oderwaniu od zaświatowego, wiecznego, przemaga - a chcąc, co tylko pomyśli, natychmiast na oczy obaczyć, gardząc ideą, która by nie miała zaraz i od razu w ciało się oblec, tym samym nie daje sobie czasu potrzebnego do obleczenia jej w ciało jej odpowiednie - czasem znowu, wyczerpnąwszy kształt jakiś zwierzchni, a prześlepiając wieczną treść jego, z której by następny wyprowadzić można, zarazem depce i po nim, starym, i po niej, co młoda na wieki; tak się zdarzyło z chrześcijaństwem całym podczas rewolucji francuskiej. Stąd ciągła, bezspokojna, porywcza działalność, łacno przeradzająca się w gwałt i okrucieństwo. Nauka o miłości Bożej dojdzie w Hiszpanii aż do tortur inkwizycji - nauka o wolności i godności rodu ludzkiego aż do gilotyn i rzezi we Francji. W sztuce to plemię najlepiej pojmuje piękność klasyczną, miarę doskonałą, ale li zmysłowych, zewnętrznych zarysów. W religii niesyte obrzędów, czyli takoż zewnętrzności zmysłowych.

Czy w złym, czy w dobrym do ostateczności skore, zarówno zdatne do roli, przemysłu i handlu, sławą wojenną głośne we wszystkich porach historii, ono śród epoki chrześcijańskiej wyraża kierunek oderwany bytu, całą jego cielesną potęgę, a zarazem wyłączność i brak dziejami swymi uwidamiając - po starożytnemu ono stara się o ziemską posadę, o rzeczpospolitę, w której by prawo, z samej woli ludzkiej zrodzone, bez związku i zgody z niebieską, rządziło szczęśliwie rodu człowieczego losem. Można by je nazwać w najogólniejszym znaczeniu plemieniem politycznym.

Wtóre, germańskie, wbrew przeciwnego usposobienia, o kształt zewnętrzny mniej dbając, wewnętrznej treści się pilnuje; rozmaitością gardząc, o wykrycie jedni idealnej we wszystkim się stara - albo ją sercem wszędzie rozlaną uczuwa, a wtedy rodzi się w jego uczuciu rzewny mistycyzm, albo nad daną w religii rozumuje, a wtedy w jego dziejach zdarza się reforma - albo też, daną odrzuciwszy, szuka innej, jedniejszej jeszcze, a wtedy w jego umyśle powstaje filozofia najidealniejsza, najoderwańsza i najmistemiej wypracowana ze wszystkich na świecie. Czy w tym, czy w owym okręgu, dość na tym, że zawsze tylko nad ideą duma, marzy, przemyśliwa - zawsze w nią się zatapia jak w jakiej wieczności, a o świecie codziennych zdarzeń i czynów rade zapomina. Stąd umysłowe bohaterstwo, graniczące z szałem - stąd i świecka uległość, sięgająca podłości nieraz. Protestantyzm w tej samej chwili, w której się spod duchowej przemocy Rzymu wydzierał, w której ogłaszał wolność myśli człowieczej, dał się ułowić w sidła władzy świeckiej, uznał królów i książąt papieżami swymi. - Do dziś dnia król jeszcze zwoływa synody jego i każe im budować świątynią nową z przeżytych już żywiołów. Kiedy romańskie plemię raczej przystanie na niewolę myśli, byle w stosunkach świeckich wszelką wolność osiągnęło, germańskie łatwo się zgodzi na dotykalne jarzmo, byleby otrzymało niezależność myśli i prawo niepodległego w jej okręgach rozumowania. Papieża nie ścierpi za Alpami, ale każdego pana na własnej ziemi znosić cierpliwie będzie. Rozbrat, który z rozwojem chrześcijaństwa na świat przyszedł, uwiecznił się niejako i zosobiścił w krwi germańskiej - przejściowy rozłam między myślą a bytem, duszą a ciałem, stał się jakoby właściwą tego plemienia naturą. Wszystko przeczuć, zapowiedzieć, wywieść i wszystkiego dowieść potrafi - ale wszelkie wykonanie niesłychanym mu trudem - bierze się doń leniwo i smętno. Czynami myśli wyprzedza innych, politycznymi zaś się ociąga i pozostawa z tyłu. Dusza jego poza wiekami przyszłości, a ciało daleko od niej się wlecze śród wieków przeminionych. Stąd ciągły z Francją spór i tych dwóch tak sprzecznych z sobą skłonności długie nieprzepajanie się. W najogólniejszym znaczeniu nazwać by można ducha germańskiego filozoficznym.

Śród tych dwóch plemion występuje trzecie, słowiańskie, nie goniące wyłącznie za doczesnymi przypadki ni też fanatycznie zapatrzone w światło oderwanej od świata mądrości, a tymi trzema szczególnie naznaczone piętnami: że wszędzie zatrudnia je uprawa roli, że od wieków uciska je przemoc obcego czy swojskiego jarzma i że głęboko wierzy w bezpośredni, nieustanny związek wszechducha z wszechświatem. - Żyjąc śród niezmiernych pól, wielkimi miastami nie obwarowując się od natury bardziej niż inne plemiona zatrudnione przemysłem i handlem, pozostali Słowianie w ścisłym połączeniu z wszędobytem Bożym po całej naturze rozlanym, a skądinąd ból, doznany przez wieki, przekonywa ich, że miłość bez czynów równie byłaby czczą i marną, jak czyny bez miłości okrutnymi i nikczemnymi. Cierpią, ale nadzieję mają, nie przystawszy w głębi sumienia na rozdział polityki ziemskiej od wiecznego pomysłu Bożego. Wszystkie ich najstarożytniejsze ustawy i obyczaje noszą znamię braterstwa, stowarzyszenia, wspólnej pomocy. Przed chrześcijaństwa przyjęciem już w nich coś chrześcijańskiego - wielka cierpliwość, brak mściwości, przebaczanie uraz, z rzadkimi wyjątki snują się przez całą ich historią. Choć bitni i dziarscy, zupełnie pozbawieni chęci zdobyczy. Twórczość ich ani w sztuce, ani w filozofii, ani w przemyśle, ani w żadnych wynalazkach materialnych nie wydatna, ale za to w najrozmaitszych kształtach uspołecznienia wewnętrznego towarzystw ludzkich widoma i wydająca inne porządki od obyczaju romańskich i germańskich ludzi. We wszystkich słowiańskich wykształtach przebija dążenie do zapewnienia najrozległejszej wolności każdemu osobnikowi, a zarazem jednak do najwalniejszego skupienia sił ich społem w jedną zbiorową, dążącą do jednego celu. Ta właśnie twórczość społeczna, w najdrobniejszych żyłkach i włóknach organizmów narodowych składająca swoje utwory, uratowała narodowości słowiańskie, mimo że każda przechodzi przez chwilę, w której wygląda na spożytą, rozsypaną, zmarłą.

Obdarzeni więc Słowianie raz zmysłem zawiązywania się w braterstwa zbiorowe, po wtóre z wiarą w każdochwilne wywieranie się Bożej opieki, niejako w ciągłe obcowanie potęg niebieskich z świeckimi i stąd głęboką bogobojnością przejęci. Zatem już w ich rodzimym usposobieniu tkwią one dwa główne przykazy, zakon cały zawierające, zawsze dotąd w dziejach rozdzielane, choć je razem i nierozdzielnie Chrystus objawił, a które zarówno obowiązują i do miłowania Boga nade wszystko, i do kochania bliźniego w równi z sobą samym. Choć na nieskończoną ilość rozmaitych kształtów ten przepis dwoisty a jeden rozgałęzić się może, jest on jedyną, wieczną, tąż samą treścią wszelkiego żywota - jest spójnią wszystkich żywych pomiędzy sobą i wszystkich ich razem z wszechżywym duchem - jest właśnie religią, bo wiąże, spaja, religuje wszystko, co tylko jest i być może. Dlatego też można plemię słowiańskie w porównaniu z politycznym romańskim i filozoficznym germańskim oznaczyć mianem religijnego - a to właśnie w owym najobszerniejszym i najdopełniejszym znaczeniu, które nie dopuszcza rozdziału między prawem Bożym w niebie a ludzkim na ziemi, ale owszem, w jedną sprawiedliwość i ład godzi wszelki byt z wszelką idealnością, wszelki świecki porządek z wszelkim duchownym, państwo z Kościołem, politykę z chrześcijańską miłością, wszystko, co jest, z tym, co być powinno.

Już za czasów Chrystusa rzymscy mędrcy i statyści przezywali takie pojęcie święte Królestwa Bożego albo utopią, albo też ciemnotą, a samych chrześcijan darzyli imieniem: lucifuga natio.

Za dni naszych szczere, niewymuszone czucie słowiańskie, zawierające w głębiach swoich przeczuciową dążność do urzeczywistnienia takowych pojęć, podobnież od mędrców germańskich i romańskich statystów potępione, wyśmiane, okrzyknięte za utopią lub prostoduszność. W istocie, do pewnej chwili w czasie, do pewnego rozwoju w umyśle ludzkości, zawsze wszelkie proste, nie spaczone uczucie prawdy wiecznej bywa jakby szaleństwem lub niedołężnością, doznawa losów niewinnego człowieka, otoczonego mnóstwem rozbójników, którzy w jednym z nim więzieniu zamknięci nie mogą zasad jego pojąć i nawet jednomyślnym ich zaprzeczeniem serce mu i rozum w końcu mieszają. Dotąd źle, po świecku się wyrażając, kończyły się ludów słowiańskich koleje; ponad ich dziejami panowało ciągle ono Fatum, które łagodnych i cichych prześladuje na ziemi, nim ziemia według słów Chrystusa dostanie się pod zarząd łagodnych i cichych. Prócz Moskwy nie urządziły się w twarde i srogie na zewnątrz mocarstwa, nie zagarnęły i nie wpoiły w siebie innych plemion, zbywa im na portach, na ludnych miastach, na giełdach, na zakładach i fabrykach wszelkiego rodzaju, na wszystkich bogactwach, wygodach, korzyściach, rozkoszach, którymi się cieszą inni na świecie. Na stanowisku li praktycznym, nie pytającym o nic dalszego nad potoczny, obecny wypadek, można by wyrzec, że nie udało się im na kuli ziemskiej, i dodać, że są lucifuga natio. Ależ w tym właśnie moc ich cała - oni najpóźniej wstępują w świat. Nieudanie się przeszłości, a przy tym zachowanie istoty i wzrost życia codzienny wykazują przyszłe powołanie, ze wszystkim zgodne: i z chwilą, do której doszła święta historia, i z żywiołami danymi z łaski Bożej, głęboko w ich charakter plemienny wkorzenionymi. Co przygotowało plemię romańskie i germańskie, każde z osobna i sprzecznie, to skojarzyć, to natchnąć iskrą życia przychodzi słowiańskie. Sprawiedliwość na ziemi nie już marzyć ani też gwałtownie próbami na chybi trafi rozprowadzać, ale osadzić i utrwalić przychodzi.

Tu porozumiejmy się jaśniej, rozprawmy się szerzej. W świecie osadzić i utrwalić to tylko można, to jedynie, przez co świat sam osadzon i utrwalon -prawda tylko przyjmuje się naprawdę. To tylko życiodajnym, co twórczyń, a twórczym to tylko, co zaczerpnięte u źródeł, u których i cały nastrój wszechstworzenia. Rozstrzygnęłyż kiedy rzeczywiście i spełna losami dziejowymi rodu ludzkiego polityka lub filozofia? - Kiedy kazano wiekom iść przez czas na przebój, iść naprzód o krwi i pocie czoła na zdobycie dobra, oświaty, postępu, kogóż usłuchały wieki? - Platonaż? - Cezara? - Nie, stały na miejscu, póki namawiali tamci - ruszyły dopiero za Chrystusa skinieniem.

Co może byt oderwan od myśli? Co potrafi myśl oderwana od bytu? - Nie są sobą samymi, jakżeżby z siebie stworzyć co zdołały? Pełni żywota nie urodzi ni przebiegłość dyplomatyczna, ni najdzielniejsze bohaterstwo wojenne, ni żaden przypadek, okoliczność, wydarzenie na polu praktycznym, słowem, żadna polityka, bo jej zbywa na świadomości ostatecznych powodów i celów i sama się przecież trafu ślepego wieczną igra uznaje. Nie wyda też owej pełni z siebie żadna wiedza li idealna, żaden pomysł li teoretyczny, żadna filozofia; bo choć świadoma powodów i celów, pozbawiona władzy ich wcielania, bo pojmuje wszystko, ale w żadnym zdarzennym ruchu nie bytuje, bo nareszcie wieczną jest niewolnicą nie ślepego trafu wprawdzie, ale nieubłaganej konieczności - konieczności własnego rozumowania - i im wnikliwiej, począwszy od wyłącznej zasady, ją przeprowadza, tym srożej się obłąkiwa. - Tym dwóm rozkładnicom życia, temu, że tak powiem, ciału przedmiotowemu i duszy przedmiotowej historii czegoś nie dostawa, czegoś trzeciego, na to, by mogły przyjść do siebie i przepoić się nawzajem w jedną całość żywą. Przecież i w osobniku najwyższą potęgą ni ciało, ni dusza, ale on trzeci duch, co sprzęga je razem, z którego one są, a w których on żyje - w nim dopiero osobistość, wolność, wola i z niej płynący, stworzenny czyn. Otóż w przedmiotowym świecie takim duchem - taką jaźnią - taką osobistością twórczą ni polityka, ni filozofia, ale religia - inaczej być nie może. Cóż dziwnego, że ta tylko potęga ostatecznie stwarza, której istotą jest związek i obcowanie duchów stworzonych z Duchem Stworzycielem? - Bez niej tamte obie wyrzec skutecznie słowa „stań się” do żadnego okresu historycznego nie mogą. Ich właściwym trudem gromadzić przez wieki przybory do chwili stworzennej potrzebne lub na gruz dawnych epok rozkładać zwaliska. Jako ciału i duszy każdego z nas za długie prace najwyższą nagrodą zdarzona w duchu chwila natchnienia, chwila nieobalalnych postanowień, możność do wielkiego czynu, tak samo polityce i filozofii w świecie historii za długie zasługi na polu czy zdarzeń, czy myśli najwyższą nagrodą objawienie religijne. Można by powiedzieć, że religia jest genialnością planety - w tej tylko chwili, w tej jedynej, do serc skończennych jako grom zstępuje nieskończona miłość i wszelką moc polityki z wszelkim filozofii umem przetapia w jeden płomień razem. Co bez miłości stać się może? Co bez miłości czy duchowi ludzkiemu, czy archanielskiemu jakiemu się uda? - Ona ciału użycza lekkości myśli, myśli nadaje bytową dotykalność ciała. Wtedy dopiero coś wykonać, czegoś dopełnić, coś zbudować można.

Plemięśmy słowiańskie religijnym nazwali, bo się nam zdawało, że właśnie takowa miłość nie tylko chwilowa, znikoma, ale ciągła, ale ubytniona, tkwi rodzimie w jego usposobieniu. Dotąd żadna zbiorowość ludzka sama przez się, z przyrody swej, z charakteru swego, religijnością przedmiotową nie była. Zdarzały się tylko takie polityczne lub filozoficzne ogóły, a religia tylko jak błysk rozświecała świata ciemności i przemijała. Nie osadziła się nigdy w żyłach, w muszkułach, w krwi, że się tak wyrażę, ludu jakiego. Co nią nie jest właśnie, a ją udaje i przedrzeźnia, fanatyzm, tak działał - wcielał się w Arabów, nienawidził, mordował i niszczył - ale miłość wiekuista, miłość Chrystusowa, nigdy dotąd - i dlatego też wszechmyśli Chrystusowej na świecie, uprzedmiotowanej w państwie jakim, w jakim świeckim nastroju, nie było. Szczep słowiański na pierwszą taką urzeczywistnioną religijność wygląda i rozwój jej pełny z siebie zapowiadać się zdaje."

"O stanowisku Polski"

http://literat.ug.edu.pl/zygmunt/003.htm

@circ

Najbardziej podobne do "iś" niemieckie "Ich" znaczy po prostu "JA". Znamienne podobieństwo.

Również "ist" (bezokolicznik essen - "być") czyli "JEST" blisko spokrewnione z "ist-nieć".

Przypadki?

@insane

Świetne!

@Ptasznik z Trotylu

Nie mam pojęcia, pirszy raz słyszę. Wiem, że tego było strasznie dużo i kiedyś ludzie sie tym posługiwali. Nie ma w googlach?

@Ptasznik z Trotylu

to raczej drapieżny słowik;-))

ma głosik!

@brian- no to popatrz też na grekę.

Powstała na tej drodze forma

*kozoka narzuciła potem swe k- formie

zwykłej *oza, z którą rywalizować musiała

w pewnym czasie (czy tylko na pewnym

większym obszarze Słowiańszczyzny

),

skoro ona właśnie, a nie tamta, weszła

w okresie przed zanikiem półsamogłosek

do greckiego języka potocznego, gdzie

przybrała formę XOI:,cr£XOI: 'koza domowa'.

Idzie tu o wyraz powszechny w greczyźnie

ludowej, choć wprowadzony do literatury

pięknej, o ile mi wiadomo, dopiero pod

koniec ubiegłego stulecia. Głoska -01:- na

miejscu sł. -0- wskazuje na pożyczkę

t!tarszą (w młodszych zapożyczeniach prze-

waża o). Słowiańskie -z- przybrało tu

w ustach greckich wymowę -,0'- (= -c-),

a to zapewne skutkiem adideacji do wy-

Tazu xOI:,a(ov), zdrobniałej i jakby spiesz-

czonej (-,a-!) formy wyrazu xch(,)01:, xiX,.

,o

'kot', oraz współdziałania etymologii

ludowej, która atakowała liczne zapoży-

,czenia słowiańskie w greczyźnie ludowej 1).

K a kojarzenie z gr. xOI:,a(ov) 'kot' wska-

zywać też może powstała przez ściągnięcie

oboczność Y-0I:-;aL.rr03LtX do XOI:1:crLxo-rr03LiX

(por. niżej). Normalnie spodziewalibyśmy

się raczej -

-. Pisownia i wymowa -L-

wskazują, że w słowiańskim wzorcu jeszcze

występowała półsamogłoska, zbliżona ów-

czesną wartością fonetyczną do gr. L.

Xie sądzę, by podstawą greckiego wyrazu

było psl. *kozika (: pol. kozica 'giemza')

z doby przed tzw. trzecią palatalizacją,

gdyż grecki vI'Yl'aZ oznacza 'kozę domową',

nie dziką, dla której Grek miał osobną

nazwę alĘ &YPLO

, OI:'iYOl:-(po

, dziś pospo-

licie &ypL6YL301:. IV poczuciu Greka xcc1:a(xOI:

nie jest też wyrazem zdrobniałym. O tym,

że na gruncie greckim odbył on długą

drogę, świadczą dowodnie jego liczne

derywaty: y.OI:1:a

x&Y-L( 01'), zdr. 'koza', X 01:1:-

alxL(ov), zdr. 'ts.', xcc1:a,xcXpr,

@insane

//Szczep słowiański na pierwszą taką urzeczywistnioną religijność wygląda i rozwój jej pełny z siebie zapowiadać się zdaje.//

Tak, swietną miał intuicję i mądry był. A przecież nie było wtedy tej wiedzy co teraz i googli.

Cała wiedza była za to nie skażona kłamstwem, stąd jasność myśli.

Swietny cytat. Jesteśmy więc najszlachetniejszych szczepem Chrystusowym.

@space

Tak. Nie ma przypadków.

essen to jeść, a być to sein.

Ich bin, bu bist, er ist, wir sind ihr said, sie sind.

Austriacy wymawiają ich jak iś. Zmiękczają jak Słowianie, jakby im w geny zajrzeć, to pewno by sie wyjaśniło.

Wychodzi, że to my jesteśmy Ariami.

Hitler! Pomyliłeś się zydzie.

@circ

krąży po sieci taki cytat z Hitlera, który ponoć podziwiał naszą inteligencję i chciał Polaków asymilować. z kolei Nietzsche, gdy mu odejmowało rozum, przedstawiał się jako polski szlachcic... Niemcy mają wobec nas wielki kompleks i wiedzą z kim im przyszło współżyć po sąsiedzku, choć ta wiedza rzadko jest uświadomiona. w ogóle materializm wepchnął całą ludzką mądrość w nieświadomość. bez religii głupiejemy. bez Polski świat głupieje.

@insane

Trafił Pan w dziesiatkę.

Niemcy mają głęboki kompleks wobec Polaków.

Znam Niemców bardzo dobrze i mogę to potwierdzić.

Jest to kompleks nieuświadomiony dla wiekszoiści Niemców ale jednostki najwybitniejsze w tamtym narodzie zdają sobie z tego sprawę perfekcyjnie i stąd ich nieustanna agresja na polskość na przestrzeni wieków.

Bez religii każdy głupieje i staje się śmiertelnie niebezpieczny dla siebie i dla otoczenia.

Świetny tekst z "Ziemi Obiecanej" wypowiedziany przez Borowieckiego do niemieckiego fabrykanta : "Świnia, gdyby rozumowała o orle, rozumowałaby podobnie".

@circ

Jątrew to po prostu bratowa (bo jątrzy).

//Hitler! Pomyliłeś się zydzie.//

"Proroctwa Cię wspierają" (jak mawiał Pan Zagłoba).

Hitlerowski Narodowy Socjalizm to po prostu Talmud a rebours.

@circ

Ciekawe konstatacje.

Na wstępie - kiedyś stwierdziłem, że w tym "pokoleniu" rolą kobiety jest pokora i poświęcenie.

Bo w pokorze i poświęceniu wypełnia powinności swego losu - pokornie oczekuje na życie, które daje i w poświęceniu je chroni i pilnuje wzrostu.

Widzę, że jakby to zaczynała Pani dostrzegać, acz to "wywijanie mieczem" hinduistyczne takie, gdzie najbardziej oddana żona Śivy - Sati (Uma, Parwati - to inne określenia), może zamieniać się w Kali.

I to widać słychać i czuć.

Buddyjskie uwagi tyczące Iśwary - płytkie wielce, co dowodzi długiej drogi, jaką Budda musi jeszcze przejść, aby uzyskać boskość.

(Kiedyś napisałem tekst na temat tego - co "dalej" - za Iśwarą - bo hinduizm to rozważa. Ale to inny poziom rozumienia).

W zasadzie te buddyjskie uwagi dotyczące Iśwary można zinterpretować w duchu Cywilizacji Polskiej (podstaw filozoficznych tego opracowania).

Czy idee cywilizacyjne mają swe źródło w Ariach, których pierwotną siedzibą były tereny dzisiejszej Polski?

To niewłaściwe ujęcie, acz np. znajduje jakieś odbicie w poglądach wielu badaczy tematu. Bo takie stanowisko daje się zauważyć u Pietraszkiewicza, który na bazie zainteresowania zoroastryzmem sytuował miejsce narodzin Zbawiciela w rejonie Gopła, a jego prace były prekursorskie dla powstania w Europie nurtu " rasy panów" - teoria przejęta i wdrożona przez nordyków, a powstała raczej z myślą o Słowianach.

Niemniej ten nurt jest zauważalny; być może są to tylko zafałszowane odbicia idei, ale mające jakieś uzasadnienie.

Jeśli już Pani "dorosła" - to w nowym roku zaprezentuję Cywilizację Polską na blogu - w nowej , może bardziej czytelnej, formie. Prezentacja publiczna będzie we Wrocławiu 10.01.2012

Oddział Okręgowy Katolickiego Stowarzyszenia "Civitas Christiana"

ul. Kuźnicza 11-13 50-138 WROCŁAW

@Ptasznik z Trotylu

aa, tak czułam, że to jakieś brzydkie słowo.

@Krzysztof J. Wojtas

Wojtas. Ja nie dowierzam twojemu rozumowi, bo po pierwsze jest pyszny, a stąd powolny.

Ty nie umiesz sobie postawić granic, a granice są tam, gdzie zaczyna sie wiara z Objawienia, a Objawienie wykłada Kościół.

Bez Kościoła ani rusz, to taki dorobek i świętość, że nie wolno dywagować przeciw niemu. Posłuszeństwo!

Wszystko musi sie zgadzać z tym co głosi Kościół. Co nie pasuje, to sie wywala. Ten sposób pozwala nie zbłądzić.

Wiesz czemu Hitler zbłądził? Bo przyjmował na wiarę co mu ''starsi i mądrzejsi''w ucho wkładają, bez sprawdzenia.

Chesterton jak mu kościół protestancki kazał napisać pracę naukową, że katolicyzm błądzi, przyjrzał sie dokładnie, przeczytał wszystko, przemyślał i orzekł że u katolików jest Prawda i życie.

I ty tak zrób.

Ponadto twoja pycha nie pozwala ci widzieć, że nasze wybraństwo od Boga pochodzi nie od nas, i jest pięknem, dobrem i pokorą, nie siłą i powodem do wywyższania sie przed kimkolwiek, jakbyś chciał to widzieć.

My, Polacy jesteśmy piękni i kocham nas, i dzięki temu mogę kochać innych, nawet żydków. A złych nie pożeramy, ale odwracamy sie od nich, a jak nas atakują, bronimy sie na tyle, na ile przeciwnik atakuje, nie dalej, nie dla własnego zaspokojenia, zysku, czy mściwego odwetu.

ciekawe jest też to, że dewar (śwagier, ale i anioł)

złożony jest z pierwiastka de-żeńskiego od dziewka, dewa i war- vr męskiego, strzec, warować, zamykać. Daje to miłość opiekuńczą i siłę strzegącą, jak u aniołów stróżów, którzy mają takie właśnie cechy.

Człowiek więc szukający Boga (tu Iśwara) jakby po omacku, jak pisze katechizm, przeczuwał go intuicyjnie, oraz miał Jego odpowiedź zawsze, o ile szukał czystym sercem.

Jak podaje Jacques Guillet, jako że JHWH było hebrajskim neologizmem nawet sami Hebrajczycy nie rozumieli jego znaczenia. Powyższy fragment tłumaczy, iż powstało ono w oparciu o słowo היה = być, stać się. Jednakże יהוה [JHWH] nie jest 3. osobą liczby pojedynczej od היה, chociaż według Pięcioksięgu sens słowa był bliski znaczeniu [On] jest. Wydaje się więc, iż JHWH jest zlepkiem trzech zwrotów:

היה (gdzieniegdzie jako יהי) = był,

הוה (gdzieniegdzie jako היה) = jest,

יהיה = będzie.

JHWH jest kauzatywną (niedokonaną) formą hebrajskiego czasownika hawah i może być tłumaczone na "on powoduje że się staje" Można więc powiedzieć, iż imię JHWH oznacza [On] jest zawsze lub Istniejący.

A my to wcześniej wiedzieliśmy, Bóg dał nam to rozumienie po cichu, przed żydami. Dlatego przyjęliśmy Chrystusa z radością, jako Syna naszego Jednego Boga- Istnego- Isty, który żył zawsze w naszym języku jako Prawdziwy, Prawda. Istemu składaliśmy ofiary i On nas kochał.

isty -‘wspomniany, rzeczony, wiadomy; przekonany, niemający wątpliwości;prawdziwy, niewątpliwy, niemylny, pewny; główny, podstawowy’.

@circ

nie jakiemuś Swarożycowi, czyli diabłowi, jak se to młodopolscy okultyści powymyślali, za przyczyną rzekomego.

Istemu, nie Swarożycowi, ani Swiatowidowi.

aha- Wieku-Isty.

No.

słowo "wiek", na przykład co sie okazuje.

Chociaż nazwisko Fick jest dzisiaj stosunkowo rozpowszechnione w Niemczech, językoznawcy nie podają źródeł jego niemieckiego pochodzenia. Niektórzy wskazują, że jest to zniemczona forma od słowa wiek, pisanego także w średniowieczu jako wieck, wik, wyk, vick. Słowo to ma bardzo stare pochodzenie, używane już przed ponad 5 tysiącami lat w języku proto-indo-europejskim jako weik, na oznaczenie miejsca ludzkiego zasiedlenia: osady, wioski.

W tych odległych czasach, kiedy ludy prowadziły koczowniczy tryb życia, słowo oznaczające miejsce domostwa, osady było niemal tak ważne, jak określające członków rodziny, czy stany przyrody. To te grupy słów przetrwały w podobnym brzmieniu do dziś (czy to w języku sanskryt, angielskim, niemieckim, czy polskim itd.), przeniesione z rozpadającego się przez następne tysiące lat tego wspólnego pierwotnego języka na grupy językowe i poszczególne języki. W jednym z najstarszych dialektów tego prastarego jezyka, w tzw. PII, używanym w południowej Azji, było to słowo vic, w języku awestyjskim (stary perski sprzed 4 tysiecy lat) vis, w języku sanskryt (język z Indii sprzed 3,5 tysiaca lat) vish, w łacińskim języku Rzymian vicus (jako tymczasowa osada), przez Wikingów jako vik, oznaczające spokojną zatokę, przystań. Interesującym jest, że Indianie z terenów wokół ujścia rzeki Sw. Wawrzyńca na określenie domu używali słowa wikwam (zangielszczone przez białych na wigwam), co dosłownie oznaczało "ich dom". Kogo ich? Czyżby słowo wik zapożyczyli od Wikingów, którzy w X-XII wieku zamieszkiwali pobliską Nową Fundlandię i Labrador?

We wczesnym średniowieczu Flamandowie słowem wyk, wijk określali część miasta, dzielnicę, a Saksonowie miejsca handlowe (historyczne nazwy Brunswik, Schleswik). Osiedlający tereny Słowian zachodnich Niemcy, przynoszący ze sobą język pisany, używali w dokumentach wyrazów wiek, wieck, wik, wyk – dla określenia osady słowiańskiej, w odróżnieniu od zakładanego w jej pobliżu przez siebie miasta. W ciągu średniowiecza nazwa rozszerzyła się w języku niemieckim na określenie przedmieścia. Chociaż słowo z czasem straciło słowiańską konotację, to na terenie Pomorza faktycznie nadal dotyczyło miejsc, w których skupiała się ludność pochodzenia słowiańskiego. U Słowian zachodnich słowo wiek z upływem wieków przeobraziło się w języku łużyckim w witz, a w polskim w wice lub wicz, jako typowe zakończenie nazwy wielu miejscowości.

Czy więc przekształcone (jak się wydaje) z wiek, wik, vick, nazwisko „Fick” mogło oznaczać kogoś, kto mieszkał w słowiańskiej osadzie? Jedno jest pewne, że nie tylko w Maszewie, ale i w Sokolnikach historycy potwierdzili lokalizację wczesnosłowiańskiego grodu, którego resztki do dziś zostały całkowicie zaorane. Interesującym jest także fakt, że Wilhelm, brat Richarda Ficka, który pierwszy wyjechał z Maszewa do Kolonii, a po ślubie Richarda wyemigrował do USA, zmienił tam nazwisko na mniej niemieckie i całkiem nieamerykańskie, Wiek.

Wiek-ingowie jednym słowem i nie mówmy o tym więcej.

Wik-wam, a może wcześniej było wik-war ( warować, war-szawa)

Wik-Inkowie.

No.

Indianie też Polacy.

@circ

Skąd mi się to "essen" wzięło?! :) Pewnie ze ściągawki pradawnej, gdzie na pierwszych miejscach 1 kolumny było: "essen", "sein"... W każdym razie ESSENcja to istota. Isst prawie jak ist.

A ja się zastanowiłem nad "ŚW":

święty, świadomość, świat, światło, świetny, świtać, Świteź - tyle znaczeń, wszystkie doniosłe a w Indiach: awalokiteŚWara, iŚWara... (a co ze świnią? zwierzę nieczyste? ;)

Może ŚW jest ważniejsze i bardziej źródłowe niż "iś" i "wara" z osobna?

@circ

"JAH" - Ja? Kiedy jesteśmy zachwyceni, mówimy: "JAAAH!" Jest to jak oddech (wdech lub wydech) rozpoczynający się od ŚWistu (w trakcie "J" jest język ułożony, prawie jak do "ś" - delikatna różnica w przyciśnięciu końcówki języka)

Łacina- ze starosłowiańskiego

Interesuje mnie etymologia słowa witać. Czy wywodzi się ono z łacińskiego vitae, co oznacza ‘zdrowie’? Często podczas witania się życzy się komuś zdrowia, np. pozdrawiam, zdravstvujte czy nawet niemieckie heil. Nie rozumiem jednak, dlaczego łaciński zwrot miałby wyprzeć polskie w kwestii tak trywialnej jak witanie się.

Oczywiście, jestem kompletnym amatorem, więc moje rozważania to tylko gdybanie.

-Czasownik witać w znaczeniu ‘pozdrawiać przy spotkaniu’ obecny jest w polszczyźnie od XV w. Wcześniej wyrazem tym posługiwali się też pisarze kresowi, ale używali go w znaczeniu ‘przybywać (dokądś)’. Wiesław Boryś, autor Słownika etymologicznego języka polskiego (Kraków 2006), wywodzi omawiane słowo z prasłowiańskiego czasownika *vitati, vitajǫ, którym opisywano czynność przybywania w jakieś miejsce, później też goszczenia, bycia gdzieś, a także witania kogoś. Nie wykluczając też pokrewieństwa polskiego witać z łacińskim invito, invitare ‘zaprosić, ugościć’, ostatecznie Boryś wskazuje na kontynuację w przytoczonych wyżej formach praindoeuropejskiego rdzenia ṷeḭ- niosącego treść ‘podążać, iść’.

Katarzyna Mazur

Etymologia

najostatniejsze wyniki światowych badań

Co do hinduskiej populacji R1a1a trzeba wiedzieć i brać pod uwagę, że na podstawie tekstów hinduskiej świętej księgi Rygwedy i innych badań, zwłaszcza archeologii i językoznawstwa, światowa nauka dotąd uważa indoeuropejski lud Ariów, który dał początek kastom braminów hinduskich i hinduskim Indoeuropejczykom, raczej za najeźdźców z północy w połowie II tysiąclecia p.n.e., co potwierdza genealogia genetyczna. Dlatego Genetyka na portalu Eupedia podkreśla: „Kapłańska kasta braminów składa się niemal wyłącznie z haplogrup R1a1, R2 i J2a (chociaż R1a1a stanowi dwie trzecie z linii), przybyłych w ramach indoaryjskiej migracji z zewnątrz w epoce brązu 3500 lat temu”. Genealogia Y-DNA w badaniach A.K. zdaje się potwierdzać pochodzenie językowo indoeuropejskich Ariów od Słowian wschodnich, o czym niżej, w rozdziale o ekspansji Słowian.

Badania innych autorów

Archeolodzy zaś, np. David Anthony (zob. Dyskusja n.12 i mapy), jako pośrednią praojczyznę Słowian przed ich europejską migracją wskazują teren starej kultury Boh-Dniestr, oraz horyzont Jamna (kurhanowy), a z którymi trzeba jakoś połączyć także kulturę ceramiki sznurowej (Corded Ware). To wszystko na wielkim terenie od Karpat Wschodnich po Ural. Najnowsze badania, ogłoszone przez Underhilla (4.11.2009; zob. niżej, rozdz.6) jednak nie bardzo wskazują na ten wschodni teren, lecz na ziemie polskie. Potwierdza go Klosow i Rożanskij (7.12.2009; zob. niżej, rozdz.6). Jeszcze dokładniej ten temat rozwiązuje paleokraniometria W. Ryżkowa.

Wszystkie populacje z roku około 5100 maja pochodzenie zapewne środkowoeuropejskie (nie wschodnioeuropejskie).6) 4800 lat temu (2800 przed Chr.) – przed lub po po migracji populacji R1a1a* na tzw. Ruską Równinę, wydzieliło się kolejnych osiem gałęzi, choć także w warunkach „szyjki butelki”. Szczególną historyczną rolę odegrała gałąź centralnoeurazyjska. Trzy jej podgałęzie żyją na szerokim terenie od Irlandii przez Polskę po Półwysep Indyjski. Początek jej od 2.08.2010 datowany jest na rok około 2200 p.n.e., a więc na czas daleko przed migracją indoeuropejskich Ariów spod Uralu do Indii i Iranu około 1600 lat p.n.e. Populacje z Niżu Rosyjskiego około połowy I wieku naszej ery zasilały osadnictwo słowiańskie w Środkowej i Południowej Europie. Niewyjaśniony jest związek z pniem drzewa R1a1a gałęzi gałęzi kirgiskiej i Żydów aszkenazyjskich.Uwaga.

Dzisiaj żyjące 8 najstarszych populacji rozwinęły się, po przebyciu demograficznej „szyjki butelki”, w latach 2200-1500 przed Chr. Pozostałe – nieco później, zasadniczo w pierwszym tysiącleciu przed Chr.I jeszcze jedno drzewo całej rodziny R1a1a i mapa ich rozprzestrzenienia w Europie

http://bialczynski.wordpress.com/slowianie-tradycje-kultura-dzieje/dzieje/slowianie-pochodza-znad-dunaju-i-wisly/genetyczne-odkrycia-2010-%E2%80%93-nowa-genealogia-slowian-i-innych-ludow-bialego-ladu-europy/

skąd pochodzi słowo "król" przy okazji śledzenia słowiańskiego haplotypu

8. Środkowoeuropejska (CE) R1a1a1g, wyróżnia się własną mutacją -M458, powstałą około 3000 p.n.e. (choć według najnowszej ilustr. I.R. – ogólnie przed 2000 lat p.n.e.) Obecna jest w krajach Europy Środkowej, głównie w trójkącie od Czech do ukraińskiego Zakarpacia i Basenu Dunaju (także Małopolski i Śląska, a nawet Wielkopolski, kraju Polan); jest liczna – ponad 20 milionów mężczyzn w Europie. Wyłoniła się prawdopodobnie na południe od Karpat, zapewne w Basenie Dunaju. Wyróżniają ją rzadkie markery DYS464e-f-g, a zwłaszcza mutacja M-458, wspólna z gałęzią zachodniosłowiańską. Według mapy I.R. środkowoeuropejska gałąź ma dwie podgałęzie. Jedna datowana na około 400 lat p.n.e., inna 200 lat p.n.e. Ich wspólny przodek żył około 700 lat p.n.e.

W tej populacji, w dunajsko-karpackiej ojczyźnie tej gałęzi prawdopodobnie zrodził jakiś „kult” cesarza Karola niemieckiego i stąd upowszechnić się ogólnosłowiańskie słowo „król”. Tam też mogła być też praojczyzna Polan polskich i naddnieprzańskich (zob. u Nestora). Interesujące jest i to, że ekspansja części tej populacji (zwł. z DYS464e-f-g), zapewne w połowie I tysiąclecia n.e., szła – jak wskazuje drzewo genealogiczne – w kierunku z zachodu na wschód, na Ruską Równinę i ku Morzu Białemu, więc w przeciwnym kierunku niż inne, znane w tradycyjnej literaturze naukowej, migracje w czasie wędrówek ludów – ze wschodu na zachód (s.1026).//

Bóg właśnie podbija świat Polakami, a wy widzicie tylko mamonę.

Polacy wszędzie gdzie są, dostają sie na szczyty władzy, zakładają nowe gałęzie, podbijają narody kulturą i genami, a wy jęczycie.

Niedługo zrobią nam jedną owczarnię i wtedy Bóg da pasterza, zrodzi go z Polaków.

@circ - powitać :)

Dzięki za wątek. BTW, słuchaj, a jak jest z "cześć"? Mówimy przecież "Cześć X", a czy nie powinno być "Cześć Xowi"? O ile 'cześć' od czci, nie od czego innego.

@circ

uee..wklepalem eupedia.pl i dostalem zwrotke:

Domena utrzymywana jest na serwerach DNS MasterNET.pl

lecz nie została zaparkowana na serwerze wirtualnym

lub czeka na przeładowanie serwera HTTPd

:-)))

19. Gałąź żydów aszkenazyjskich,

rozpowszechniona zwłaszcza w pasie między wschodnim Bałtykiem a północno-zachodnim brzegiem Morza Czarnego. Ta populacja, ma swojego wspólnego przodka (pierwotnie Słowianina?), konwertytę na judaizm, około 900 rok n.e., a z całą haplogrupą R1a1a – wspólnego przodka (choć wówczas jeszcze nieżydowskiego) około 4100 lat przed Chr.

@space -św.

to najświetszy byłby św. Świerad :)))

http://www.tropie.tarnow.opoka.org.pl/swieci.htm

@circ

Ile Jest Żyda w Żydzie?

http://wspolnotamesjanska.pl/index.php?option=com_content&view=article&id=118:badania-genetyczne-nad-izraelem&catid=1:latest-news&Itemid=50

@DelfInn

Dokoła poszłam;

Nietrudno się domyślić, że w przytoczonych przykładach słowo poczet oznacza `zespół, pewną liczbę osób`. Ale pierwotnie miało jeszcze inne definicje: `obrachunek, rachunek, rachuba` oraz `drużyna, orszak, świta`.

Do dzisiaj obecne są w polszczyźnie zwroty zaliczyć, dać coś na poczet czegoś, pracować na poczet przyszłego miesiąca, roku itp., czyli `dać coś jako zaliczkę, zaliczyć na rachunek czegoś, wykonać wcześniej pracę zaplanowaną na później`.

Znamy też określenie poczet sztandarowy (inaczej `honorowa asysta sztandaru`).

Ciekawe jest pochodzenie słowa poczet...

Jak obrazowo wyjaśnia to prof. Jan Miodek w poradniku Słowo jest w człowieku (Wrocław 2007, s. 159), etymologicznie poczet jest słowem rodzimym, należy go łączyć z czasownikiem czytać, ale w innym znaczeniu niż obecnie. Pierwotnie bowiem czytać znaczyło m.in. `liczyć` i miało brzmienie czyść (tak dzisiaj forma 2. osoby l. poj. rozkazującego czasownika czyścić, np. Czyść mi to natychmiast).

Nasi przodkowie odmieniali słowo czyść tak: (ja) cztę, (ty) czciesz, (on) czcie, (oni), (one) cztą, dlatego archaiczny rdzeń -czt- (-czć-)

występuje i w rzeczowniku poczet, czyli `liczenie, liczba`, a później przenośnie `liczenie się z kimś, uznanie, szacunek`.

http://www.przelom.pl/porady/2654/Poczet-krolow-polskich-ale-pocztu-krolow-polskich/

Liczę sie z Tobą, jednym słowem, Maćku ( adres zawsze w wołaczu-> Maćku-wołacz). Forma grzecznościowa może być potoczna, więc gramatycznie skrócona, niepełna.

@DelfInn

O, ciekawe o świeradzie

"Natomiast po łacinie zapisywano na Węgrzech Zoeradus albo Zorardus, ""

Zaratustra byłby od Swierada?

Może dlatego Nitsche w obłąkaniu nazywał sie polskim szlachcicem-diabeł zawsze trochę prawdy powie, sęk tym, że nie wiadomo którą.

@DelfInn

//Haplotyp Kohen Modal, który należy do haplogrupy oznaczonej jako J, był częścią starożytnego DNA Izraelitów i należał w szczególności do kapłanów Świątynnych z rodu Lewiego. Ta haplogrupa występuje wśród wielu Żydów, zarówno Aszkenazim, Sefardim, jak i Bene Izrael z Indii. Badania wykazały, że haplogrupa J – czyli kapłańska – jest typowa nie tylko dla współczesnych Żydów, ale znaleziono ją również pośród Kurdów, Armeńczyków, Palestyńskich Arabów i kilku innych pomniejszych społeczności, których w raporcie nie wymieniono. Jak wynika z raportu, około połowa aszkenazyjaskich Lewitów, posiada również nie-izraelskie geny należące do haplogrupy R1a1 (typowej dla Słowian). Wielu z ich przodków – będąc Słowianami i Chazarami – przyjęło Judaizm i zostało wszczepionych do izraelskiego drzewa genetycznego.//

hehe....hehehe

ja ci powiem, oni wtórnie ten judaizm przyjęli, bo żydzi także pochodzą od Słowian, rzecz jasna.

Jeszcze to wyjdzie jaśniej, zobaczysz.

Starohebrajski (hebra) zaginął, bo pisma nie mieli ale tradycję ustną, teraz go stworzyli na nowo, ale ślady muszą być w językach obocznych.

Kiedyś wyjdzie.

@space

Przymiotnik świecki rzeczywiście pochodzi od słowa świat, etymologicznie świecki znaczy bowiem 'światowy, związany ze światem, czyli z życiem doczesnym'. Natomiast święty (pokrewny wyrazom święto i świętować) nie ma ze świeckim nic wspólnego – oprócz oczywiście wspólnego nagłosu, który sprawia, że zestawienia typu świecki i święty (będące przykładem aliteracji, tu dodatkowo wspartej przeciwieństwem znaczeń) brzmią atrakcyjnie i nadają się np. na tytuł powieści.

Dla świętego słownik etymologiczny Wiesława Borysia wskazuje domniemane źródło prasłowiańskie i wcześniejsze praindoeuropejskie. Dla świata ten sam słownik podsuwa prasłowiańskie světъ 'światło' jako podstawę. „Z pierwotnego znaczenia 'światło' rozwinęło się wtórne 'świat', przypuszczalnie z wyrażeń typu ujrzeć światło dzienne 'urodzić się, przyjść na świat', wyjść na światło 'stać się jawnym, znanym ludziom (światu)' (...)” (tamże).

— Mirosław Bańko, PWN

@circ

Nie byłbym taki pewien, ale jestem jeszcze mniej światłym amatorem niż Ty.

//W wisznuizmie tytuł SWami nadawany jest jako uznanie wiedzy i niezłomności postawy wiernej zasadom religijnym.//

Święto:

dolnołużycki: (1.1) swěźeń

kaszubski: (1.1) swiãto

słowacki: (1.1) sviatok

Założyłbym się, że "święty" i "światły" mają ten sam źródłosłów, a "świat" jest tylko tym, co widoczne, co na światło wychodzi, co objawia się ŚWiadomości.

----------

Imiona Saraswati - bogini mądrości:

Wagiśwari - o znaczeniu "Pani mowy"[1]

Śabdawasini - o znaczeniu "Zamieszkująca słowo"[2]

Stąd: "wa (wać)" - "słowo". Jeśli więc "ŚW" i "Iśwarze", nie pochodzi od "światła", to może wówczas Iśwara to nie "warujący przy Istocie", lecz Istotę wypowiadający? A może połączono tu sprytnie kilka źródłoznaczeń i wówczas byłby Iśwara "Istotę wypowiadającym, oświetlającym i chroniącym" zarazem?

I byłbym może zakład przegrał, gdyż znalazłem, iż

//Świętowit - czczony w Arkonie, o którym dowiadujemy

się z relacji Sakso-Gramatyka.

Poświadczony jest on także w rzemiośle artystycznym jako bóstwo

czterotwarzowe. Imię pochodzi ze złożenia słów "svęt-" oznaczającego

rozdawanie mocy magicznej oraz "*vit -" "pan".//

http://free.of.pl/m/mysticearth/mitologia/sl/bogowie.html

Ale skąd to wzięto, że "svęt" to magia, to nie wiem jeszcze.

@space

Nieźle kombinujesz z tym święty i światły. Miałem pisać podobnie że wydaje mi się to tożsame w istocie.

@space

///Ale skąd to wzięto, że "svęt" to magia, to nie wiem jeszcze.///

To się wydaje tak na chłopski rozum proste. Magia to czary, coś nieosiągalnego zwyczajnie. A światły czy święty musi mieć jakieś nadprzyrodzone moce aby być.

Zobacz że słowo =maszyna= ma to samo źródlo co =magia=. Założe się też że magister czy mistrz.

@eugen

Może i racja, choć to może trochę niepokoić. Mnie raczej zastanawiało źródło językoznawcze tej wiedzy, bo w linku podanym źródła nie określono, chyba że to u tego Sakso-Gramatyka napisano, że "svęt" z magii pochodzi. Nie mam pod ręką słownika etymologicznego, a tu nic takiego nie wynika:

http://etymologia.org/wiki/S%C5%82ownik+etymologiczny/%C5%9Bwi%C4%99ty

@space

Poczytaj językoznawców, a sam zobaczysz na czym polega genetyka i morfologia języka. Oni są świetni w tym, nie wiedziałam, że to tak wielka nauka.

Dodatkowo poczytaj uważnie najnowsze publikacje genetyków, których nie przytoczyłam w całości, bo są bardzo obszerne. Na mapkach widać, że każde plemię wyszło z rejonu płd. Polski-wszystkie strzałki stąd sie rozchodzą od najdawniejszych czasów. Nie mam wcale pewności, że pierwsi rodzice wyszli z Afryki, myślę, że to jeszcze sie okaże, bo każdy miesiąc w genetyce przynosi nowe rewelacje.

@space

Swiętovit to późniejsze czasy. Język z czasem sie komplikował, pierwszy język był bardzo prosty, mamy teraz chrzest, a kiedyś było chrzt.

Svęt to raczej obrzęd/ofiara niż magia, czytaj uczonych, nie naukawców.

@space

''Słowo svęt oznacza "święty". Pisownię i znaczenie tego słowa zaczerpnięto z języka staro-cerkiewno-słowiańskiego. Jako źródło posłużył "Żywot Cyryla i Metodego", gdzie słowo to, w takiej właśnie pisowni występuje w tekście tłumaczeń zawartych tam listów. W innych źródłach svęt występuje jako oznaczenie tego, który rozporządza dobroczynną mocą "świętego". Pierwsza zapisana nazwa kolejnego bóstwa słowiańskiego - Świętowit, mogła brzmieć Svętevit, czyli Święty Pan. Prawdopodobnie wynika to nie ze słowa "Wit", ale pochodzi od przyrostka Evit występującego w wielu wyrazach ogólnosłowiańskich, a oznaczającego Pana, Władcę i Wojownika. Perk, sugerując się opisem wielu znawców mitologii słowiańskiej (A.Gieysztor, J.Strzelczyk, C.Renfrew), wywodzi się od indoeuropejskiego rdzenia querk, który dał początek m.in. słowu dąb. Tak więc Svęt Perk, jako próba odtworzenia dawnego znaczenia tekstów, może oznaczać "Święty Dąb". Przyjęliśmy tę nazwę, aby stworzyć pomost pomiędzy światem współczesnym, a światem dawnych wierzeń, obyczajów i wielkich wojowników. Svęt Perk to możliwość zapoznania się z żywą historią.''

W językoznawstwie musi nastąpić zmiana pojęć, bo nie indoeuropejski był starszy, ale starosłowiański, co widać choćby po tym, że słowiański był prostszy niż sanskryt, ponadto genetyki nie da sie oszukać.

2012-01-07 15:38:16, Administrator, administracyjna blokada komentarza: brak informacji

@space

Najbardziej ciekawa jest morfologia języka, bo pokazuje najstarsze cząstki, rdzenie, z których wywodziły sie słowa.

Ciekawi mnie więc skąd św i ęty. Mamy to w sanskrycie w nazwach bogów- -śwara, itd, ale i sanctus wydaje sie pochodzić od słowiańskiego św. nie odwrotnie.

Poczytaj sobie rozmowy językoznawców, są bardzo pouczające.

VV zakresie mor-

fologii bardzo mi się spodobał przegląd

przedrostków przy czasownikach ozna-

czaj

cych ruch (np.: po-, U-, przy-, od-,

roz-, do-, Z-, W-, wy-, za-, pod-, na-, ob-,

prze- + jechać) oraz zestawienie zaimków

przysłownych zawierających rdzenie k-

(g_), j-, to, wsz- i przyrostki -(e)dzie, -ąd,

-ędy, i -ak. Oba te przykłady ilustrują.....

http://mbc.malopolska.pl/dlibra/plain-content?id=18257

@circ

na przykład koza, kot- jestem pod wrażeniem tych dociekań.

'' Powstała na tej drodze forma

*kozoka narzuciła potem swe k- formie

zwykłej *oza, z którą rywalizować musiała

w pewnym czasie (czy tylko na pewnym

większym obszarze Słowiańszczyzny

),

skoro ona właśnie, a nie tamta, weszła

w okresie przed zanikiem półsamogłosek

do greckiego języka potocznego, gdzie

1) Por. pr. wos-uk-:wosuX 'kozioł' z par-

tykułą sufiksalną -uk-, co trzeba uznać

za zdrobniałą formę w stosunku do wos-:

wosee 'koza' . O wartości znaczeniowej

partykuły -uk- w języku pruskim por.

G. Gerullis, Die altpreussischen Ortsn.,

s. 249.- J. Endzelin, Altpreuss. Gram-

matik, s. 71.

2) Lud Słowiański IIA, s. 199-204,

przedruk w: ,"Vybór pism polonistycznych,

t. II, Wrocław-Kraków 1955, s. 112-6.

przybrała formę XOI:,cr£XOI: 'koza domowa'.

Idzie tu o wyraz powszechny w greczyźnie

ludowej, choć wprowadzony do literatury

pięknej, o ile mi wiadomo, dopiero pod

koniec ubiegłego stulecia. Głoska -01:- na

miejscu sł. -0- wskazuje na pożyczkę

t!tarszą (w młodszych zapożyczeniach prze-

waża o). Słowiańskie -z- przybrało tu

w ustach greckich wymowę -,0'- (= -c-),

a to zapewne skutkiem adideacji do wy-

Tazu xOI:,a(ov), zdrobniałej i jakby spiesz-

czonej (-,a-!) formy wyrazu xch(,)01:, xiX,.

,o

'kot', oraz współdziałania etymologii

ludowej, która atakowała liczne zapoży-

,czenia słowiańskie w greczyźnie ludowej 1).

K a kojarzenie z gr. xOI:,a(ov) 'kot' wska-

zywać też może powstała przez ściągnięcie

oboczność Y-0I:-;aL.rr03LtX do XOI:1:crLxo-rr03LiX

(por. niżej). Normalnie spodziewalibyśmy

się raczej -

-. Pisownia i wymowa -L-

wskazują, że w słowiańskim wzorcu jeszcze

występowała półsamogłoska, zbliżona ów-

czesną wartością fonetyczną do gr. L.

Xie sądzę, by podstawą greckiego wyrazu

było psl. *kozika (: pol. kozica 'giemza')

z doby przed tzw. trzecią palatalizacją,

gdyż grecki vI'Yl'aZ oznacza 'kozę domową',

nie dziką, dla której Grek miał osobną

nazwę alĘ &YPLO

, OI:'iYOl:-(po

, dziś pospo-

licie &ypL6YL301:. IV poczuciu Greka xcc1:a(xOI:

nie jest też wyrazem zdrobniałym. O tym,

że na gruncie greckim odbył on długą

drogę, świadczą dowodnie jego liczne

derywaty: y.OI:1:a

x&Y-L( 01'), zdr. '

@space

No właśnie pisałem do circ że mnie to też niepokoi.

@circ

///Nie mam wcale pewności, że pierwsi rodzice wyszli z Afryki, myślę, że to jeszcze sie okaże, bo każdy miesiąc w genetyce przynosi nowe rewelacje.///

No jak odkryli tego gada u nas, prehistorycznego, to zaraz pomyślałem że skoro tak to i pewnie ludzie mogli się stąd wziąć.

pierwsi ludzie jak małe dzieci posługiwali sie sylabami.

Wskazywali palcem na mamę mówili ''ma'', a ponaglając ma,ma, na zwierzę "ko", na światło sw, niebo iś, na wioskę wr.....tak pewnie sie zaczęło.

I wygląda, że to zaczęło sie tu, na naszych ziemiach.

@circ

Ty tutaj circ robisz rewolucję... ale powiem ci że ja bez pomocy naukowych miałem takie przeczucia i nieraz idąc takim torem myślenia natrafiałem na przedziwne logiczne związki między słowami w różnych językach, które oczywiście później przy próbie weryfikacji sprawdzały się. Niektóre się nie sprawdzają niby ale brzmieniowo przy odpowiedniej artykulacji pasują do siebie. Stąd robiąc takie doświadczenia z łamaniem języka wychodziło mi że bardzo możliwe że pozornie nie mające ze sobą nic wspólnego słowa mogą mieć jednak wspólne źródło. To by potwierdzało teorię o wymyśleniu słów/nazw/języka przez Słowian, jak sama nazwa wskazuje. A więc język byłby wynalazkiem Słowian który inne ludy zaadoptowały. Tak mi jeszcze kiedyś przyszło na myśl że Niemce mają bardzo głębokie kompleksy względem Polaków... a pomoc znalazłem u Goethego! Niemcy po prostu kaleczą język... nie rozwinęli języka sami tylko musieli go zaadoptować od Słowian. Bogactwo języka świadczy o stopniu kultury. Myślę że rodzi się to z obyczaju, moralności... ze stosunku do Boga i bliźniego.

Z tego powodu Słowianie mogli się kiedyś naśmiewać z Niemców a to mogło w nich wywołać bardzo silne kompleksy.

Rzecz może ważniejsza jest że w słowach których używamy dzisiaj zaklęte są pierwotne znaczenia, ich istota. (Tutaj sięgamy do pierwocin. ) Którą można odkryć badając etymologię. Dla ciekawości podam może efekt moich studiów nad znaczeniem =ognia= No więc ogień to =agni= (agoń), dalej jest =agonia= czyli umieranie... można powiedzieć też że coś dogorywa... w ten sposób zrozumiałem że istota ognia to przemijanie. Ostatnio słuchając filmu o tradycyjnym rolnictwie dowiedziałem się o znaczeniu wody - woda odnawia.

@circ

///pierwsi ludzie jak małe dzieci posługiwali sie sylabami.///

Iskra boża.

@eugen

//Z tego powodu Słowianie mogli się kiedyś naśmiewać z Niemców a to mogło w nich wywołać bardzo silne kompleksy. //

Myślę, że przede wszystkim wygrywali z Niemcami potyczki - mogło być tak, że Germanie napadali, a Polanie zwyciężając gonili Niemca wgłąb kraju i naturalnie poszerzali granice w ten sposób.

Mogli sie też podśmiewać z teutońskiej pychy, a z pychy głupota i brak wdzięku.

@circ

Zwróć jednak uwagę na znaczenie nazwy Niemców. Niemi. Niemowy.

@

Daivajña bramin- lub Daivadnya bramin - etniczno-religijna społeczności hinduskich braminów sub-kasty z zachodnim wybrzeżu Indii.



Portret Sarmaty -Rembrandt

No i co było pierwsze, łacina czy prasłowiański?

Łacina, język łaciński (łac. lingua Latina) – język indoeuropejski z podgrupy latynofaliskiej języków italskich, wywodzący się z Lacjum (łac. Latium), krainy w starożytnej Italii, na północnym skraju której znajduje się Rzym.

Pierwsze odnalezione zabytki piśmiennictwa datuje się (spornie) na VII/VI wiek p.n.e.

W fonetyce łacina należy do grupy kentumowej języków indoeuropejskich, gdzie dawne spalatalizowane [k'] przeszło w [k], a nie w sybilant.

Język polski dla odmiany należy do grupy satemowej, i tak np. wyraz "sto", w polskim zaczyna się na [s] ([sto]), w łacinie na [k] ([kentum]).

Oryginalna wymowa łacińska z czasem uległa zmianom: [k] i [g] przed samogłoskami przednimi [e] oraz [i] uległy przemianie: [k] w [c], [cz] lub [s], [g] w [ż] lub [dż].

-------------------------------

PS (protosłowiański) †sъto miało jer ъ na miejscu sonantu nosowego (rozwój nieregularny spowodowany częstym użyciem). Formę słowiańską †sъto < *suto < *sumto da się wyprowadzić od *ḱomto-, natomiast bałtycką od *ḱemto- (wpływ ‘10’?). Prawdopodobnie był to rzeczownik o znaczeniu ‘setka’, które rozwinęło się z wcześniejszego ‘dłonie’, ‘(wiele) rąk’, a więc tyle, ile jest łącznie palców u wielu rąk. Mniej prawdopodobne jest wiązanie tego wyrazu bezpośrednio z ‘10’: *ḱm̥to- < *dḱm̥to-. Zbadanie rozwoju tego liczebnika w różnych językach dało podstawę do podziału języków IE na dwie grupy: kentum (centum) i satəm. W pierwszych doszło do stwardnienia miękkiego *ḱ i zmieszania go z *k, w drugich *ḱ rozwinęło się w afrykatę, a często w końcu w szczelinową. Słowiańskie (satəm) †sъto, litew. šim̃tas, alb. nji-qind, skr. śatam cy aw. satəm odpowiadają zatem gr. he-katón, łac. centum (wymawiane w języku klas. kentum), stir. cét (wymowa két), goc. hund. Co do alb. nji-, gr. he-, porównaj ang. a hundred ‘jedna setka’ (zamiast hundred ‘100’).

Konkludując;

Centum od kentum, a kentum od prasłowiańskiego *ḱemto- (wpływ ‘10’?). Prawdopodobnie był to rzeczownik o znaczeniu ‘setka’, które rozwinęło się z wcześniejszego ‘dłonie’, ‘(wiele) rąk’, a więc tyle, ile jest łącznie palców u wielu rąk.

Dlaczego pisze się więc o zapozyczeniach łacińskich w polskim języku, skoro jest odwrotnie?

polityka.

@circ

Małe spostrzeżenie- Chrześcijanie jako "Lud Kapłański" i "Plemię Wybrane"

a z drugiej strony, Ariowie jako początek kasty Braminów.

Ciekawe, jak po znalezieniu się w Indiach, oraz przedstawieniu stosownych dowodów, zakwalifikowano by przeciętnego Polaka?

Coś w tym jest, pamiętam, gdzieś, może u Ciebie, czytałem, jak podczas egzorcyzmowania młodej kobiety, chyba w Medżugorje, Zły, wychodząc z niej wył: zniszczę Polaków! Nienawidzę ich!

Czyżby potwierdzenie ze strony wroga?

@brian

//Ariowie jako początek kasty Braminów.//

Ariowie pochodzą od Słowian, którzy tam wtedy przybyli, póżniej migrowali zpowrotem. To wszystko pełzło w te i wewte.

Co do religii, oddalenie od Watykanu powoduje skrzywienie.

Przypuszczam, że najszybciej nawróci sie na chrześcijaństwo kasta bramińska, bo nosi w sobie szlachetny gen Słowian.

Nie znasz tego?

http://video.google.com/videoplay?docid=-2753789601578739025

Peter Raina-biograf kard. Wyszyńskiego

Warsz to skrót od Warcisław

Warsz to skrót od Warcisław. Imię te oznacza "ten kto jest WARTY (godzien) SŁAWY (szacunku albo miru)" albo "ten kto dowiódł/dowiedzie że jest WARTY SŁAWY". Imie nadawane dziecią wojowników a nie ludzią z rodu rabów (niewolników).

###############

Elity Hindusów, ale i Persowie, Scytowie i Sarmaci i Słowianie wywodzą się z plemion Airów ("szlachetnie urodzonych" - wolne tłumaczenie). Plemiona pre Ariów wywodza się z Bałkanów (blisko, choć to nie obecne tereny Polski), gdzie około 10 tys lat temu wytwożyla się mutacja genowa R1a1. Podczas rewolucji neolitycznej opanowały one pasterstwo i udały się (albo je wyparto) na stepy czarnomorskie. Stamtad udały się na podbuj Azji Centralnej, półwyspu Indyjskiego, nawet do Azji Mniejszej. Swoje sukcesy zawdzieczaja udomowieniu koni, zastosowaniu koła w pojazdach (rydwany) i umiejętności wytopu i kucia żelaza. Ich język służy jako podstawa do wszystkich języków indoeuropejskich.

Z ich wierzen wywodzi się hinduizm, budyzm, zaratusztrianizm, po za tym wpłyneli na współczesny judaizm, chrześcijaństwo i islam.

###################

Zainteresowały mnie te paradoksy: paradoks zbawienia w chrześcijaństwie można tłumaczyć iż, Bóg zbawi każdego kto nie odrzuci łaski zbawienia, gdyż człowiek ma wolną wole i sam o sobie decyduje.

@Daro

Dokładnie pozorne paradoksy. To tylko nasze błędne pojmowanie otaczającej rzeczywistości, jakby rozerwane, podzielone, schizofreniczne, nielogiczne sprawia że wydaje się nam to paradoksem. Uniwersalna zasady przyczyny-skutku. Nic nie dzieje się paradoksalnie bez powodu, wszystko można wytłumaczyć.

@Daro

A skąd ''war'' w ''warty''? Zainteresuj sie morfemami w języku.

Morfem to najmniejsza grupa fonemów, która niesie ze sobą określone znaczenie, której nie można więc podzielić na mniejsze jednostki znaczeniowe. Jest elementarną jednostką morfologii, jednym z uniwersaliów językowych.

Morfemy mają często kilka postaci fonetycznych (wariantów) – tzw. allomorfów.

http://pl.wikipedia.org/wiki/Morfem

Otóż Ariowie uzywali słowiańskich morfemów, a najnowasza genetyka z 2011 roku dowodzi, że wszystko zaczęło sie na naszych terenach, nie na Bałkanach, stąd wychodzą wszystkie strzałki plemion, jak zobaczyć symulacje geograficzną, analiza języków to potwierdza, stąd językoznawcy muszą poprawić błędy, by była zgodność z genetyką.

Dziś historia języków jest dosć chaotyczna, to sie wyczyści, kiedy przyjąć prawdę, że starohinduski od starosłowiańskiego, a ich starożytna religia od naszej, starożytnej.

@Daro

Ważnym źródłem informacji o podobieństwie (a w zasadzie jedności) między religią dawnych Słowian a hinduizmem są zebrane dzieła literackie. Główne takie teksty to rosyjskie "Księga Welesa", "Księga Koljady" oraz bułgarska "Słowiańska Weda". "Księga Koljady" opowiada historie o Kryszeniu (Krysznie) oraz Wisznim (Wisznu). Można tam znaleźć romantyczną opowieść o młodzieńczej miłośći Rady i Kryszenia (hinduskich Radhy i Kryszny). Taka zbieżność ruskich opowieści z hinduską Śrymad-Bhagawatam to kolejny dowód na tezę artykułu. "Księga Welesa" natomiast przedstawia wizję stworzenia świata znaną z hinduskich Puran oraz zwraca się do Boga Słońca jako "Suri" - imieniem bardzo podobnym do hinduistycznego Surji (również Boga Słońca). "Słowiańska Weda" stanowiąca zbiór hymnów folkloru bułgarskiego, zawiera historie o Krysznie i Wisznu pokrywająca się dokładnie z wersją z Bhagawata-Purany. Opisuje także liczne inne Bóstwa indyjskie i wysławia ich hymnami. Inne ciekawe informacje, których można się dowiedzieć z tych tekstów to fakt, że w dawnej Rosji południowej żyli asceci nie posiadający niczego oprócz drewnianych lasek i statuetek Wisznu. Oddawali cześć Wisznu/Krysznie jako głównemu Bóstwu. Nazwa "wiśnia" w językach słowiańskich pochodzi właśnie od imienia Pana Wisznu. Także miesiące kwiecień i czerwiec były miesiącami poświęconymi Krysznie. Widać, że w dawnych krajach słowiańskich zarówno wisznuizm jak i śiwaizm były bardzo rozwinięte. Warto również wspomnieć o podobieństwach polskich czy rosyjskich nazwisk do bóśtw indyjskich. Przykłady to Siwicki(a), Siwiecki(a), Siwiec (wywodzące się od Śiwa); Wiszniewski(a), Wiśniewski(a) (wywodzące się od Wisznu), Kalina, Kalinowski(a) (wywodzące się od Kali Devi), Mohan (od Mohana, czyli Kryszny) i wiele innych.

Widać też więcej podobieństw, na przykład w praktykach religijnych. U Słowian kapłanki strzegły świętego ognia, podobnie jak Agnihotrowie w Indiach. Także tradycyjny słowiański zwyczaj pokłonu przed Słońcem odpowiada praktykowanemu w Jodze Surja-Namaskarowi. Poza tym, Słowianie podobnie jak Ariowie we wczesnej religii wedyjskiej oddawali cześć elementom przyrody i żywiołom. Również u Słowian tak jak u Hindusów kobiety odgrywały ważną rolę w ceremoniach religijnych. Można także porównać hinduski animizm występujący w religii Atharwa-Wedy ze słowiańskimi kultami magicznymi.

Wiecej: http://www.eioba.pl/a/1oz9/podobienstwa-miedzy-dawna-kultura-slowianska-a-wedyjska#ixzz1iEZHNa4A

Bułgarowie też stąd.

@Daro

http://bialczynski.wordpress.com/slowianie-tradycje-kultura-dzieje/dzieje/slowianie-pochodza-znad-dunaju-i-wisly/genetyczne-odkrycia-2010-%E2%80%93-nowa-genealogia-slowian-i-innych-ludow-bialego-ladu-europy/

jak cisie chce, to sie przekop.

@circ

Dodatkowo, moje własne spostrzeżenia- znaczące zbieżności: Chram(święty przybytek) i Aśram( to samo), lokalne nazwiska typu Gonera, Kubera, Tomera ( w hindi- imiona pomniejszych bóstw rolniczych i łuczniczych).

Kurcze, jak się człowiek rozejrzy nieco, można dostrzec zaskakujące zbieżności.

Ciekawostka- do niedawna uważano religię staroegipską za wredny politeizm.

Ostatnio jednak badacze dochodzą do wniosków, że poszczególni bogowie Egiptu byli tylko takimi obrazowymi "figurami" dla prostego fellacha.

Żeby mógł czcić przejawy życia i potęgi Stwórcy jako np. Pana Słońca, Rozmnażania, Trawienia, Wzrostu, Zwierząt, Płodności i.t.d.

Natomiast wtajemniczeni, kapłani, czcili Boga Jedynego, pozostawiając ludowi możliwości czczenia pojedyńczych aspektów Boga.

To tez zadziwiająco zbieżne z ideą Dharmy- dla oświeconych i ogromnym rozmnożeniem bożków dla ludu w Indiach.

Poza tym nasze "darmo" i ich "dharma".

Aha, kiedy Ojciec Marian Żelazek zaczął kontaktować się z miejscowymi władzami, zaczynając swa działalność, od momentu poznania jego

narodowości zaczęto go traktować jako bramina.

A tylu misjonarzy było przed nim.

Aż nadto tych zbieżności.

@brian

Wszystko racja. Nie badaliśmy dotąd innych religii, a jezeli to braliśmy je dosłownie, nie wnikając w istotę. Nasz papież miał tę wiedzę ukrytą, że wszystko rozpoznał od strony ducha, nie gnozy.. Nie jest chyba tak zle, jak nam tu podpowiadają różne służby i agentury.

Co do Polaków, Hindusi muszą chyba coś o nas wiedzieć, bo pismo mieli wcześniej niż my. Już milimetry dziela nas wszystkich od pojednania i przyjęcia Chrystusa z ulgą, za Jednego Pasterza i Króla.

@circ

I żeby "dobić" ew. dyżurnych darwinistów i ateistów:

Chr- istos.

"Dał Mu Imię, które jest ponad wszelkie Imię"- słowa do odczytywania wciąż na nowo, niech pan Brown się schowa ze wstydem ze swymi "Kodami":)

Przedstawiciele ruchów neopogańskich też powinni się mocno zastanowić, czy w swoich Perkunach, Światowitach, Lelach, Ładach i innych tam, aby nie czczą "Istnego", tożsamego z Jehowah, czy tez Jah, jak do tej pory nazywają Go Rastafarianie.

@circ

A mnie się przypomniała zasłyszana gdzieś anegdota. Otóż pewna Polka wyjechała do Indii, chyba do koleżanki, czy jako turystka. Ni w ząb oczywiście ichniejszych języków nie znając. W trakcie pobytu na jakimś targu doszło do wymiany zdań między nią, która chciała coś kupić a sprzedającym. Od gestu do gestu doszło do kłótni, w której to, z bezsilności już, owa Pani porzuciła angielski na rzecz ojczystej mowy wiązanej, w której wielką wprawę mając, poczęła dokazywać o przeszłości, rodzinie a i samej osobie sprzedającego. Tłumek, który zazwyczaj w takich sytuacjach generuje się jakby znikąd, zafalował, wezbrał i z entuzjazmem począł szwargotać po swojemu. Niezrażona klientka poczęła więc posyłać weń kolejne wiązanki, a co jedna to piękniejsza. Rozradowana gawiedź odjazgotała po swojemu, dając wyraz swemu najwyższemu zachwytowi. Tak to trwało czas jakiś, lecz że to Polka była, coś ją wreszcie tknęło. Nie bez znaczenia było też i to, że w trakcie tej scenki, wszyscy jej wtykali jakieś towary, sprzęty i wiktuały, w zamian za jej gorące a czysto polskie rewanże. Koniec końców poutykała cały majdan gdzie się dało i czem prędzej wyniosła z tego światka, w którym taką radość wywoływała polska, żywa mowa.

Opowiada więc potem o całym zajściu swej przyjaciółce, na co ta objaśnia jej rzecz tak oto. Mianowicie, te wszystkie, a może tylko niektóre, nasze słowa, nie zawsze cenzuralne, do złudzenia przypominają jakiś ichni starożytny język, w którym tylko niektóre osoby u nich robią, a i to te, co świętsze. Takie jakby wybrane. Może więc coś jest na rzeczy. Skąd ta historia, nie pamiętam, może z radia. Aha, ta przyjaciółka to chyba jakiś etnograf była czy coś w tym guście.

Pozdrawiam

@DelfInn

A! Zapomniałem o najważniejszym :-) Czemu jej wtykali te towary i się cieszyli. Otóż, jak tłumaczyła jej przyjaciółka, prawdopodobnie myśleli iż ona im w tym starym, świętym (świątynnym?) języku błogosławi!

2012-01-09 11:45:34, Administrator, administracyjna blokada komentarza: brak informacji

2012-01-09 11:50:08, Administrator, administracyjna blokada komentarza: brak informacji

@brian

///Ostatnio jednak badacze dochodzą do wniosków, że poszczególni bogowie Egiptu byli tylko takimi obrazowymi "figurami" dla prostego fellacha.///

To mi się wydaje oczywiste. Podobnie u greków, po prostu dane bóstwa reprezentowały poszczególne siły natury. Oni sami mogli to wszystko traktować różnie, podobnie jak dzisiaj ludzie różnie rozumieją Boga. Główne nieporozumienie wychodzi z niedoskonałości i małości tych którzy wmawiają nam że średniowiecze to ciemnogród itp. bajki które mają jakoby świadczyć o naszej wielkości, a jedyne czemu tak naprawdę służą to pompowaniu pychy. A po co? Po to żeby potem wpychać w ten rozepchany badzioch to co człowiekowi zbędne i w życiu ciąży, oddala go od Boga.

Dla mnie na przykład bardzo cennym opisem, pozwalającym zrozumieć kim/czym jest Bóg. jest biblijna historia Abrahama. Dawniej tego nie dostrzegałem, nawet nie rozumiałem, dopiero niedawno studiując Biblię i słuchając katechez zrozumiałem głębię i znaczenie tej historii.

@brian

Dokładnie. W genetyce języka jest cała Prawda i w połaczeniu z genetyką człowieka, wszystko sie objawi. Może po to to zamieszanie na świecie, by naukowcy współpracowali z sobą, by zniweczyć błędy i podziały.

@DelfInn

Ale piękna historia. Niesamowita. Takie odkrycia to tak rozpierająca radość, że nie ma słów na moc Prawdy....i wdzięk.

I jak nauka może twierdzić, że to my zapożyczyliśmy stamtąd. To niemożliwe, bo oni musieliby tu przybywać falami, jak lemingi, tymczasem język tworzy sie z ziarenka, z małej grupki załozycieli.

@circ

// "Bóg właśnie podbija świat Polakami, a wy widzicie tylko mamonę.

Polacy wszędzie gdzie są, dostają sie na szczyty władzy, zakładają nowe gałęzie, podbijają narody kulturą i genami, a wy jęczycie.

Niedługo zrobią nam jedną owczarnię i wtedy Bóg da pasterza, zrodzi go z Polaków."

Przeglądając stronę p. Białczyńskiego trafiłem na bardzo interesującą rzecz o której wcześniej nie miałem pojęcia:

"Paul Landowski (ur. 4 czerwca 1875 w Paryżu, zm. 27 marca 1961) – francuski rzeźbiarz polskiego pochodzenia.

Syn powstańca styczniowego z 1863, Landowski urodził się w Paryżu. Zmarł w Boulogne-Billancourt, gdzie mieszkał od 1905 roku, przy ul. Max Blondat 14. Pod tym adresem – w ogrodzie i pod nim oraz w podziemnej galerii – zorganizowano muzeum gdzie prezentowane są jego rzeźby i projekty (Musee-Jardin Paul Landowski). Imieniem Landowskiego nazwano w Boulogne-Billancourt nowoczesne centrum kulturalne (Espace Landowski), gdzie m.in. mieści się Muzeum Lat 30., zawierające prace artysty.

Autor m.in. pomnika patronki Paryża – św. Genowefy, stojącego na Pont de la Tournelle, rzeźb na pomniku Reformacji w Genewie oraz pomnika Chrystusa Zbawiciela w Rio de Janeiro, jednego z nowych siedmiu cudów świata."

http://bialczynski.wordpress.com/slowianie-tradycje-kultura-dzieje/wielcy-polacy/paul-landowski-%E2%80%93-cristo-redentor-jeden-z-siedmiu-nowych-cudow-swiata/

@Zeten

pomnika Chrystusa Zbawiciela w Rio de Janeiro, jednego z nowych siedmiu cudów świata."//

No, proszę.

Mówię, -wszędzie Polak u żródeł.

@circ

Polak, czy - generalnie - Słowianin?

To ważna dyskusja i ważny poruszyła Pani wątek. Należy odbudować dumę z naszego pochodzenia, którą zapomnieliśmy przez naszą skromność i którą nam wybito z pamięci podstępnie. Ten artykuł świetnie się do tego przyczynia i byłoby bardzo dobrze kontynuować temat w nowych artykułach - ziarno niech daje plon. W końcu Słowo, które nazwało narody dochodzi do głosu i staje się ciałem tu - w Sercu Europy, Sercu Świata. Stąd Światło Prawdy dla narodów i światów!

Dziękuję - ogólnie. Modliłem się za Panią, jak Pani prosiła. Bóg na pewno pomoże, bo szkoda, żeby mądrość i dobro pod kloszem nieopanowania trzymać. Z ideami od Ducha w formie, która nadążą za treścią, zdziała Pani wiele dobra!